Rezultatem zatwierdzenia umowy przelewu jest zmiana (przeniesienie) wierzytelności ze zbywcy (dotychczasowego wierzyciela) na nabywcę (nowego wierzyciela). Umowa tego typu, zwana również często potocznie jako „sprzedaż wierzytelności” albo „sprzedaż długu”, jest w swej istocie transakcją rozporządzającą, bliską do umowy przenoszącej własność, czyli prawo do rzeczy (prawo rzeczowe).
Jaki związek dzieje się pomiędzy przelewem (umową przelewu) a tranzakcjami, celującymi w powstanie musu do jego spełnienia? Polskie prawo cywilne przyjmuje ze względów praktycznych jako zasadę dla umów zobowiązujących do wykonania przelewu, idąc za zasadami francuskiego Kodeksu Napoleona, wywołanie przez nie skutku zarówno zobowiązującego jak i rozporządzającego. Wyrazem tego jest norma z art. 510 par. 1 kodeksu cywilnego. Przedstawione tam umowy (lista jest otwarta) przenoszą wierzytelność na nabywcę (kupującego, obdarowanego itd.), o ile inaczej nie stanowią przepisy szczególne albo jeżeli inaczej nie postanowiły same strony transakcji.
Tak zwana samoistna tranzakcja przelewu jest natomiast uwarunkowana w paragrafie drugim nadmienionego artykułu 510 kodeksu. Gdy przelew ma kształ „wykonawczy” w stosunku do wcześniej zawartej transakcji (np. umowy sprzedaży wierzytelności przyszłej albo warunkowej) lub do zobowiązań rodzących się z innych zdarzeń (np. czyn niedozwolony (art. 415 k.c.), bezpodstawne wzbogacenie (art. 410 k.c.)), kodeks cywilny nadał mu charakter przyczynowy (kauzalny). Kauzalność polega na tym, iż przelew jest ważny (przenosi wierzytelność) jeśli istnieje wyżej wskazane wcześniejsze zobowiązanie .
